Zelfbouwwoning in New Town Zoetermeer – interview met Mirjam Mulder

Gebouwen van toen – mensen van nu. In het Kader van 60 jaar New Town Zoetermeer maakt Ton van Zeijl, fotograaf van het boek De Gave Stad over Zoetermeer (2004), fotoportretten van mensen in hun huidige Zoetermeerse woning. Van Zeijl praat met de bewoner(s) van de gebouwen die hij in 2004 fotografeerde. Gebouwen die typerend zijn voor de groeikern periode van Zoetermeer.

In deze tweede aflevering komt Mirjam Mulder aan het woord. Zij woont aan de Zirkoon in Rokkeveen. Het huis werd ontworpen door architect Abraham Berkenpas in 1998.

Is Zoetermeer jouw geboortestad?

Nee, mijn geboortestad is Den Haag, maar op mijn derde ben ik met mijn ouders naar Brabant verhuisd. Eerst naar Geldrop, omdat mijn vader als gymdocent op een Philips school les kon gaan geven. Daarna heb ik in Eindhoven gewoond, mijn ouders zijn daar altijd gebleven. Maar ik wilde heel graag iets met sport en daarom ben ik in Den Haag naar de sportacademie gegaan en daar ben ik niet meer weggegaan.

Wat was de reden dat jullie in Zoetermeer kwamen wonen?

Omdat we een zoon kregen en we in Den Haag in een huis woonden wat wel heel erg leuk was, maar ook driehoog zonder lift. We hebben een jaar gezocht hoor, want we wilden pertinent niet in Zoetermeer wonen. Terwijl mijn man Gerard, hij is helaas overleden, wel op het Erasmus college werkte. Op een gegeven moment zei hij ‘joh, ik ben bij twee collega’s geweest in Zoetermeer. Zullen we daar toch maar eens gaan kijken?’ Nou daar vonden we in no time een gezinswoning met een tuin en helemaal superfijn naar ons zin. Wel heb ik de eerste vier, vijf jaar, als iemand ernaar vroeg, een beetje beschaamd gezegd dat ik in Zoetermeer woonde.  Want dat was zo’n groeistad en daar ging iedereen naar toe. Maar toen de kinderen wat groter werden ben ik echt wel van Zoetermeer gaan houden. Met alle fietspaden en de ruimte en de diversiteit is het echt wel een hele prettige plaats om te wonen. Ik denk dat heel veel mensen, net als wij, hier de kans kregen om in een fijne gezinswoning te gaan wonen.

Wat vind je leuk aan de stad?

Wat ik net zei; de ruime opzet, het feit dat er eigenlijk alles is. En ja, het is ook prettig dat je overal snel bent. En natuurlijk dat we de mogelijkheid kregen deze kavel te kopen.

Zijn er ook dingen die je wat minder leuk vindt aan de stad?

Eigenlijk niet zoveel! Ik denk dat sommige mensen vroeger in een niet zo leuke wijk van Zoetermeer woonden. Maar dat diverse stadsbesturen daar hard mee aan de slag gegaan zijn. Ik kan me voorstellen dat dat nog wel eens lastig is geweest, maar verder denk ik “we hebben hier eigenlijk alles” Als ik met een vriendin ga fietsen dan kan je zoveel verschillende kanten op. En je bent overal zo snel, ook buiten Zoetermeer. Ja, ik vind het ideaal. Er zijn eigenlijk weinig dingen waarvan ik denk; nee vind ik niet leuk.

Het huis is door architect Abraham Berkenpas gebouwd. Hoe kwamen jullie aan deze plek?

We woonden op de Valenberg en dachten; “we gaan eens kijken naar een ander huis.” De kinderen waren wat groter en ook een paar collega’s van Gerard hadden zo’n plekje om een huis op te zetten gevonden in de stad. Dus toen hebben we ingeschreven. Eerst op een andere plek, maar daar werden we nummer 3 en ging het niet door. Wat later kwam dit project met 25 kavels. Die werden, voor het eerst, door openbare loting bij de notaris aangeboden. Op de dag van de loting kwamen wij, denk ik, 15 seconden na twee uur aan en toen was de notaris al bij nummer 7, want dat werd omgeroepen. Wij stonden een beetje aan de buitenkant en het was heel druk. De eerste 15 kavels hoorde we niets, dus wij dachten; “misschien bij de volgende 10 meedoen dan zijn we misschien reserve” De notaris zei; “Ok, we zijn nu klaar en we zullen het nog een keer doen want sommige mensen zijn wat later gekomen” De meesten gingen naar buiten en wij naar binnen. We hoorde niet het nummer, alleen maar Sprokholt en mijn man zei, ‘ja, dat ben ik’. De notaris; “Oh, oh, nou u bent nummer één” Dat betekende dat wij als eerste mochten kiezen.

Keuzestress bij toewijzing van een kavel

Als je een kavel krijgt dan denk je van; “nou, ja, dat vinden we gewoon fijn” Maar nu wás het ineens zo ver en dat gaf ons toch nog keuzestress. Zo van wat gaan we dan kiezen, want deze kavel ligt aan een slootje, superleuk natuurlijk, maar op de middagzon. Een heleboel mensen zeggen dan; “wil ik niet” Maar aan de andere kant van het gebied zou een busbaan komen, wel op de zon, maar met een busbaan. De kavels links hiervan waren behoorlijk groot maar daar zaten allerlei kabels in de grond. Alles overwegend bleven deze kavel en die hiernaast over, mét de middagzon. Hiernaast is afgevallen, omdat daar misschien auto’s met hun koplampen naar binnen zouden schijnen. Dat vonden we niet fijn. Wij moesten als eerste bij de gemeente kenbaar maken welke keuze we gingen maken. En daarna, één voor één, alle anderen. Het grappige is dat uiteindelijk de eerste zes toekomstige bewoners allemaal op dit stukje zitten. Die vonden de middagzon dus allemaal belangrijk. De man op het gemeentehuis was helemaal verbaasd, want hoezo dan? Met deze keuze heb je alleen de zon in de middag. Ons antwoord was; ‘wij werken alle twee en in de ochtend kan ik wel een kop koffie in de zon drinken’. We hoeven hem niet perse de hele dag op de gevel te hebben. Mijn man was vervolgens handig door te vragen of hij briefjes neer mocht leggen. Hij wilde met de anderen in contact komen om samen dingen te kunnen doen. Voordat we echt met de bouw begonnen zijn we al met een groot deel bij elkaar gekomen en vormden we direct een soort community.

Over het gebouw zelf. Het is natuurlijk ontworpen en onder architectuur gebouwd. Wat vind je het leukste aan dit huis?

Ik weet wel dat wij op zoek gingen naar een architect. Op een beurs waar meer architecten zich presenteerden zijn we met Berkenpas in gesprek geraakt. We vertelden dat we modern wilden, liefst met een plat dak, 3 of 4 slaapkamers en verder niet zo heel veel meer. En toen kwam hij met een maquette, ik heb hem boven nog, en ik was alleen maar stomverbaasd. Dat dit toch mogelijk is, dat dit voor ons is. Dit zou ons huis kunnen worden. Het is gewoon supermooi. We waren meteen helemaal overtuigd.

‘En, ja, wat is dan het allerleukste element van dit huis? Ik denk toch dat het aan de ene kant een blok is wat hij uitgeschoven heeft en waardoor je die rare palen nodig hebt om het dak te ondersteunen. Ik denk dat ik dát het leukste vind. Het is beetje apart hè. Hij heeft gewoon een doos gepakt en de hoeken een beetje opzij uit elkaar geschoven. En de kleur, dat groen. Oorspronkelijk zou dat hout zijn, waarbij we twijfelden of we het zouden verven of grijs laten worden. Het is dit geworden en we vinden dat toch leuker dan hout’

Foto’s en interview met Mirjam Mulder: Ton van Zeijl

Dit verhaal kwam tot stand met medewerking van het ArchitectuurPunt Zoetermeer.
Het artikel is gepubliceerd in het Streekblad 3-11-2022